ณ กาลเวลาหนึ่ง มีครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วยพ่อแม่และลูกๆหลานๆนับพันคน พวกเขาอาศัยอยู่ในดินแดนสนธยา อันเป็นดินแดนพิศวงที่มีแต่ความวิตกกังวล มีแต่ภัยอันตรายจากความความมืด และเป็นดินแดนแห่งความสิ้นหวังที่ไร้ทางออก อยู่มาวันหนึ่งระหว่างที่พ่อกำลังยืนอยู่ที่หน้าผา ที่เบื้องหน้าเป็นเหวลึกซึ่งเป็นขอบเขตแดน และมองไปยังเมฆหมอกที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆเขาก็สังเกตเห็นว่ามีดินแดนอีกฝากหนึ่งซุกซ่อนอยู่ไม่ไกล เขามองเห็นแสงสว่างและพืชพันธ์ธัญญาหาร เขามองเห็นทุ่งหญ้าที่เขียวขจี มีสัตว์น้อยใหญ่อาศัยอยู่อย่างผาสุข

เขาจึงเริ่มคิดหาวิธีสร้างสะพานเพื่อที่จะข้ามไปยังดินแดนฝั่งนั้น โดยเริ่มชักชวนลูกๆทุกคนมาช่วยกันสร้าง ลูกบางคนก็ตัดสินใจทันที บางคนก็ยังลังเลสงสัย ในบรรดาลูกที่ตัดสินใจร่วมกันสร้างนั้นก็ประกอบด้วย ลูกที่ช่วยกันวางแผน ลูกที่ช่วยกันออกแบบ ลูกที่ไปหาท่อนไม้จัดเตรียมอุปกรณ์ ลูกที่ออกแรง ลูกที่ทำอาหารเลี้ยง ฯลฯ ส่วนลูกที่เหลือบางคนก็มองอยู่ห่างๆ คอยให้กำลังใจ บางคนก็รอดูผลลัพธ์ บางคนก็แสดงความเห็นว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ มันเสี่ยงเกินไป มันยากเกินไป แต่ลูกบางคนนอกจากจะไม่ช่วยสร้างแล้ว ยังเป็นอุปสรรคโดยแอบมาขโมยไม้ ขโมยอุปกรณ์อื่นๆไปใช้ หรือไม่ก็แอบยุแยงให้พี่น้องเกิดความแตกแยกไม่สามัคคีกัน

พ่อเคยตักเตือนลูกๆว่า ขอให้มาร่วมกันสร้างเถิด ลำพังแค่จะก่อร่างให้มันก่อรูปขึ้นนั้นก็ยากลำบากพอแล้ว ยังจะต้องมาคอยแก้ปัญหาที่เกิดจากลูกๆกันเองอีก พ่อคอยพร่ำสอน แต่หากลูกคนนั้นยังไม่เข้าใจและดื้อดึง พ่อที่รักลูกจึงจำเป็นต้องลงโทษ และไม่ปล่อยให้ลูกทำสิ่งเหล่านั้นต่อไป เพราะมิเช่นนั้นจะเท่ากับพ่อไม่ได้รักลูกๆที่เหลือ ปล่อยให้เกิดการบ่อนทำลายไม่ให้ทุกคนได้พบกับสันติสุข หากสะพานแห่งนั้นสร้างไม่สำเร็จ

พ่อที่มีความรักต่อลูกทุกคนอย่างเสมอภาค พ่อจึงยอมให้ลูกคนนั้นเสียใจ และยอมให้ลูกเกลียดชังโดยเข้าใจผิดคิดว่าพ่อใจร้าย ทำให้ลูกต้องเจ็บปวด เพราะพ่อรู้ดีว่าถึงอย่างไรเมื่อสะพานแห่งนี้สร้างเสร็จ ลูกๆทุกคนของพ่อก็จะได้ข้ามไปพร้อมกัน พ่อจะไม่ปล่อยลูกทิ้งไว้แม้สักคนเดียว เพราะสะพานแห่งนี้มีชื่อว่า “สะพานแห่งความรัก”

สุขสันต์วันแห่งความรัก

อารียา เมตายา

14.02.2566

ชื่อภาพ: บุปผาราม(แดนสันติสุข)

ศิลปิน: ธาตรี โภควนิช

ขนาด: 100×150 ซม.

เทคนิค: สีอะคริลิคบนผ้าใบ

ราคา: 5xx,xxx บาท