เช้าวันหนึ่งระหว่างที่ฉันกำลังเดินอยู่กลางตลาดที่คลาคล้ำไปด้วยผู้คน

จู่ๆ ก็มีสายลมพัดมาปะทะใบหน้าของฉันเบาๆ มันเป็นสายลมอ่อนๆของช่วงหลังฝนตกยามเช้า

จากนั้นฉันก็ระลึกขึ้นได้ว่า นี่คงเป็นการทักทายจากพระเจ้ากระมัง ท่านคงมากล่าวอรุณสวัสดิ์กับฉัน

วินาทีนั้นเองความสงบก็บังเกิดขึ้น ฉันสัมผัสถึงอิสรภาพที่ไร้ขอบเขต ฉันสัมผัสถึงศานติสุขที่แท้จริง ศานติสุขที่ไม่ขึ้นอยู่กับอะไรภายนอกเลย

…

ฉันมองไปรอบๆ ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่ จะมีใครบ้างหนอที่เป็นแบบนี้ จะมีใครบ้างหนอที่กำลังรู้สึกถึงความสงบสุขกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่อยู่รอบตัว เขาคงกำลังปล่อยให้ตัวเองไหลไปกับเรื่องราวในหัว จนลืมสังเกตไปว่า แท้ที่จริงมันมีความสุขสงบที่เรียบง่าย ความสุขสงบที่เปรียบเสมือนน้ำในทะเลสาบที่นิ่งจนสะท้อนเห็นเงาพระจันทร์ในยามค่ำคืน ความสุขสงบที่ไม่ต้องมีที่มา ซึ่งมันกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขาตลอดเวลา เพียงแต่เขาไม่เคยมองเห็นมันเท่านั้นเอง

…

อารียา เมตายา